Η Ιερά Μονή Ιβήρων βρίσκεται στη βορειοανατολική πλευρά της αθωνικής χερσονήσου, επάνω σε μικρό όρμο. Ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα, ως «Μονή του Κλήμεντος». Το 980 ομάδα Γεωργιανών μοναχών προερχόμενη από τη Μεγίστη Λαύρα την επέκτεινε και τη διαμόρφωσε σε Λαύρα. Μετά το 1010 έλαβε τη σημερινή της ονομασία, προς τιμήν των Κτητόρων της. Κατά τους 10ο και 11ο αιώνα προσαρτήθηκαν σ’ αυτή πολλά μονύδρια, όπως του «Κολοβού», του Προφήτου Ηλιού, του «Σισίκου» και άλλα.
Καταστράφηκε πολλές φορές από πειρατές και κυρίως από τους Φράγκους, το 1259. Κατά το δέκατο πέμπτο αιώνα, η Ιερά Μονή Ιβήρων βρέθηκε σε πλήρες οικονομικό αδιέξοδο. Ανέκαμψε στη συνέχεια, μετά από ενισχύσεις Γεωργιανών και Ρουμάνων Ηγεμόνων, αλλά και Οικουμενικών Πατριαρχών, περνώντας νέα περίοδο ακμής.
Η Ιερά Μονή Ιβήρων προσέφερε πολλά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821. Στα χρόνια που επακολούθησαν, μεγάλο μέρος της Μονής καταστράφηκε από πυρκαγιές αλλά, με τα έσοδα των πολλών της Μετοχιών, ανοικοδομήθηκε.
Ως μοναστηριακό συγκρότημα είναι μεγάλο και επιβλητικό. Η είσοδός της, με το Διαβατικό, είναι στη βορεινή πλευρά. Στο ανατολικό τμήμα της αυλής βρίσκεται το Καθολικό. Απέναντί του, το μεγάλο Κωδωνοστάσιο και στη συνέχεια, η Τράπεζα από τη μια πλευρά και το κτίριο της Βιβλιοθήκης από την άλλη. Τα κτίρια της αυλής περιβάλλονται από τις Πτέρυγες που σχηματίζουν τετράπλευρο, όπου υπάρχουν κατά ζώνες τα Κελιά των μοναχών, οι χώροι διοικήσεως της Μονής, ο Πύργος, το Αρχονταρίκι, το νέο Σκευοφυλάκιο – Εικονοφυλάκιο –Βιβλιοθήκη – Συνοδικό και άλλοι βοηθητικοί χώροι.
Η Ιερά Μονή Ιβήρων κατέχει την τρίτη θέση στην ιεραρχία των Μονών του Αγίου Όρους. Ηγούμενός της είναι ο Αρχιμανδρίτης Ναθαναήλ.
